دِلْفَصلْ

پاییز، خزان شد.. شروع کرد.. به ریختن..

زمستان خیره ماند به این خزان و خشکید

بهار شد نوبت امیدِ گرم و

به رُخ میکشید و ناز

به سردیه سرما زده اش..

تابستان می آید و

به ثمر خواهد رسید این اُمیدِ نومیدی

شُکرِ خُدا دوام آوردیم سر صبر..

آخر همیشه ی این روزهای زمستانی که سرمانمیخوریم 

 

شاید در دِل یک تابستان باشی و 

نه به اندازه ی آن، طعم به ثمر رسیدن را بچشی.. 

شُکر نه به چیدمان فصلی که خب میگذرد

شُکرِ خُدا که به آن فصل ها که میرسیم ، 

دل هم همگام میشود..

اگر ریخت 

همه اش....

این تابستان که بیاید گرم میگردد

دلی که بوی نارنگی از آن میپیچد

که فراموش کنیم سردی زمستانی که نَمِ پاییز گرفته بود..