غرقِ دل

در عظمت این جهان،

خاموش،

خَم می شوم و هیچ نمی ارزد این عظمت..

انگار جهان هم خَم شده، 

و دلش خالی شده 

دلش..

جهانش تنگ شده.. 

مثل طبل تو خالی.. 

آن هم با آن وسعت عظمت..

که هیچ نمی ارزد..

دلی که دل نبوَد..

تا غرقم کند در دلی که به چشمانم آمد و

نورچشمیِ دلی بی نور باشد..

نُدبه های ترجمه نَشده

به او می اندیشم 

دعای نُدبه خوان میشوم.. 

نمیدانم.. 

از خواندن.. تا او شدن قرن ها، بسی بیشتر فاصله است 

دعا ی فرج مان چقدر ما را نزدیک کرده؟ 

 

چقدر شبیه مسلم؟ 

چقدر میدانیم میدانیم فاطمه جلوی درب گفت

یا مهدیییییییییی 

 

چقدر تشنه ایم؟

چقدر هلاک شده ایم از این عطش

از این نرسیدن

از بی مهدی 

از جام کِه سیر؟ 

مهدی؟

ولی کدام مهدی؟

کدام امام؟

که جز مهدی شدن

جز مسلم شدن

جز بنده شدن

راهی نداریم برای فرج

خودمان اگر به داد خودمان نرسیم

کدام مهدی برسد

کدام منجی

که در آیینه است

فقط بشنو

ببین

که با تو سخن میگوید

در وجدانت

و تو را در آیینه نشان میدهد

ظهور

اگر همین نیست

چیست انسانیت؟

 

فکر میکنم به او می اندیشم 

اما گاهی فکر میکنم چقدر از اندیشه اش هم دورم..

که یار شده ام..

ولی یاری نکرده ام..

 

#فکر میکنیم، دوستش داریم 

پایْ کار خسته میشویم.. و خیالِ عآشقی گآهی انگار به دردسرش نمی ارزد! 

تا عزیز مصر شدن.. هزآر ها راه فاصله است.. 

و گآهی به قابیل ها افتخار میکنیم و با آن ها همراه می شویم.... و بس است..

همآن ته چاه.. 

 

#دعاهای نُدبه را فقط ورق میزنیم 

#اهل ریا نیستیم، امّا یآدمان رفته چقدر دوریم.. 

و نمی رویم..

#گاهی از او گفتن کافی نیست باید او شد..مثل او 

مهدی آخر فاطمه س را میگویم.. 

 

 

#یا صاحب الزّمان ؛

من نیز همانم که تو صاحبمی؟؟

..

چه اجاره نشین بدی هستیم..

 

 

#یآریت را بلد نیستم.. یآدم ده..

 

#شب جمعه #منتظرانه #به غیر از تو من صاحب نخواهم 

#جهان تلف شده..بی تو..

 

#این دعای نُدبه را گوش میدهم.. شآید یآدم آمد

که...بی تو یک چیز زمین کم دارد

و هزارها راه فاصله است.. 

#شآید شنیدم #گاهی فکر میکنیم لبِّیک می گوییم اما صدایمان کوتاه است..تو شنیده ای.. امّا.. میدانی فریآد نکرده ایم.. 

#یابن_الزّهرا

مرهم بی ثَمر

دَرد می آوَرَد به دِلم آنچه مرهم است 

گویی خوب میکند

ولی دِل به انتها می رَود..

دِل اگر دِل نگردد، به مرهم هم برنگردد.. 

دلی که دل نشد

یکدل نشد

مرهم که هیچ ، درد میگیرد..

تنهایی را با انتظار سر میکشم

انتظار خودش را جمع و جور کرده 

حوصله اش سررفته 

مرا تنها میگذارد

انتظار نیست

تنهایی عقب میکشد!

میگذرم،،

و به انتهای دلم میروم،، 

 

باید از این مسیر

آبادی دل هم بگذرم 

دل هم مانع است

تو صدایم کردی

و بآید دلم را بگذارم بیایم

که باورت بشود

دوست داشتنم...

تَکَبُّرِ دِل

با دِلَت قرار بُگذار به (دِلْ)ماندن 

که اگر آن رفت 

قرار رفت و دِل برنگشت..

شگرد دنیآ

دوتا یکی شویم.. 

تو از سمت خودت..

من از اینجا.. 

دنیآ را هُل دهیم.. تا دنیآ صاف شود..

سنگین است دنیآ 

باید دوتا یکی شویم تا تکان بخورد 

صاف شود

دنیایمان را ما بسازیم 

#بپا! هُل میدهند

#دنیآ سنگین است

#تنها نمیشود

نقل یک حرف!

به دِلْ جواب گوی

کافیست همان که شنیدم!

گویی ؛در عُرف جوابه من سخن است امّا 

تو همان یک حرف را بگو کافیست

حرف دل را نمیگویند!

سلام بر نامادری

نامادری بود..

ولی مثل زهرا س..مادری کرد..

مادرِ عاشورا..

مادرِ ابوالفضل العباس.. 

 

من فکر میکنم اگر ام البنین نبود..

دستِ عباس کجا بود..

تا عَلَم عاشورا را نگه دارد..

که حالا این همه دست برای عرض ارادتش بلند شود

 

عاشورا پابرجاست هنوز..

به عَلَمِ یا ابوالفضــــــــل 

و حاجت ها و گره هایی که بدستِ (او) فقط باز می شود 

همان دستِ بریده ی پسر ام البنین علیه السّلام.. 

نامادرییکه برای پسرانِ فاطمه مادری کرد..

دِلْفَصلْ

پاییز، خزان شد.. شروع کرد.. به ریختن..

زمستان خیره ماند به این خزان و خشکید

بهار شد نوبت امیدِ گرم و

به رُخ میکشید و ناز

به سردیه سرما زده اش..

تابستان می آید و

به ثمر خواهد رسید این اُمیدِ نومیدی

شُکرِ خُدا دوام آوردیم سر صبر..

آخر همیشه ی این روزهای زمستانی که سرمانمیخوریم 

 

شاید در دِل یک تابستان باشی و 

نه به اندازه ی آن، طعم به ثمر رسیدن را بچشی.. 

شُکر نه به چیدمان فصلی که خب میگذرد

شُکرِ خُدا که به آن فصل ها که میرسیم ، 

دل هم همگام میشود..

اگر ریخت 

همه اش....

این تابستان که بیاید گرم میگردد

دلی که بوی نارنگی از آن میپیچد

که فراموش کنیم سردی زمستانی که نَمِ پاییز گرفته بود..

عکس چای و صندلی

چای نمی نوشم 

دیگر جلوی خودم صندلیِ خالی نمیگذرام..

 

تویِ گلدانِ رویِ میز یک گُل آبی و قرمز نمیگذارم 

 

تنها مینشینم 

جای هیچکس را خالی نمیکنم....

دلتنگی را به رُخ  فنجان نمی آورم 

چای نمی نوشم 

تا به فنجانِ چایم فوت کنم.. 

مکروه است.. 

 

 

دلتنگی را در دلم میدارم.. 

جا خالی کردن لازم نیست..

دیگر لزومی برای عکس گرفتن با چای و صندلی نیست تا بفهمد جایش چقدر خالی است.. 

 

 

چای هم که مینوشم دلم آرام نمیشود..

 

 

فوت نمیکنم.. 

دلم را..

مکروه است.. 

دلتنگی را با دلتنگی مینوشم..

دستدوز مادر را مسح میکنم

وضو گرفتم

تکه ای پارچه برداشتم.. 

دوختم 

اسمش روبند است 

#روبند 

#میگویند لباس عفاف است 

رو را می پوشاند 

از تاریکی..

از نگاه هرز

و رویم را میگشاید به نور..

به فاطمه بودن

فاطمهء (زهرا)،مرا تبرک این صفت میکند..

 

من می دوختم آن پارچه ی کوچک را..

اما 

فاطمه س 

دوخته آنرا 

کاب بر صورتم.. 

تا تاریکی، 

به نورِ دُخترانه ام.. سرایت نکند

و نور زیر آن تکه پارچه بدرخشد مرا..

نور فاطمگی

#دُختری.. 

تا وضو ام، هر بار که میپوشم این لباس را..مسح دست دوخته ی مادرم باشد..

آن پارچه ی کوچک دستدوز مادر

میبندم و

رو میگیرم

مسح میکنم بنور (زهرا)یی، تا تبرک این صفت باشم ان شاء اللّٰه..

#تا زهرایی زندگی کنم#دُختری کنم برای مادرم#زهراوار

دست دوخته ایی که یک تکه پارچه نیست

دست مادریست نوازشگر دخترش..