دل گذاردن

انگار دلم مانده عمری به گذاردن..

در تفکر طولانیِ تو 

که مغز خسته میشود

و دلم جایی برای دِل بودن ندارد

مانده..

و حالِ دلم همان تفکر خسته ی توست

که مانده 

نه جایی نیست 

نه برای رفتن نه برگشتن

خانه بدوشی این بارِ احساس را وامیگذارم به تو،

تنهایی نمیشود..

وقتی جایی بجز دلِ تو ندارم

و مانده ام..  

 پشت دری که چراغش روشن است

اما کسی نیست

ولی.. 

دلت کو؟

دلم را همینجا بگذارم..بروم..

بی دل.. 

..

بی خُداحافظی..

تو که بودی 

فقط در را وانکردی 

و دلم بچّه بازی درآورد 

لج کرد

و ماند

و من رفتم

و

..

دلم را کنده ام..

اما.. 

در تو میتپد..

نمیبینی چه اُنسی گرفته با تو؟

..

حتی به این تبعید..

حتی به.. 

،

اما درد میگیرد جایش..

تا نرساندی دلت را

....

دلم عابر کوچه، خیابانهاییست 

که خالی از عابر و سواره ست

و مانده در صحنه ی جهان 

وامانده از تو

دلم..

میگذارم..

بلکه سرش به سنگ بخورد

دِل شود،

شاید.